شعر ميسازمت

اا

عاقبت ای خاک جان‌بخش وطن! می‌سازمت

گر هزاران ره شوی ویرانه، من می‌سازمت

گاه بیلم در کف و گاهی قلم، یعنی که من

با قلم یا بیل، ای خاک کهن! می‌سازمت

آب اگر سفیانیان عصر بستندم به روی

من به آب اشک چشم خویشتن می‌سازمت

من قوی‌بازویم و با آبروی و کارگر

با غبار صورت و خون بدن می‌سازمت

خصم گر همچون شهیدان پیکرم درگور کرد

من برون از گور گشته با کفن می‌سازمت

من سلیمان صاحبِ خوانم، نیم من خشتمال

هستم و بر رغم خصم اهرمن می سازمت